“Είναι σημαντικό να καταλάβεις
ότι κάθε λεπτό της ζωής του καθενός μας είναι ξέφτι
που κόπηκε από ένα μεγάλο ύφασμα”.
Μ. Κ. Rawlings
Η Ιαματική Ταξιδευτική θα έλεγα πως είναι μια πρωτοποριακή συμβουλευτική και θεραπευτική τέχνη και μέθοδος προσέγγισης που αναπτύχθηκε μέσα από την διαδρομή μου στο μονοπάτι της ζωής και αποτελεί σύνθεση που γεφυρώνει τρεις τομείς: εκπαίδευση, τέχνη και θεραπεία. Έχοντας ασχοληθεί 30 χρόνια με τα παιδιά και τα τελευταία με ενήλικες (ανθρώπους από τον χώρο της ψυχικής υγείας, παιδαγωγούς, γονείς, ή ανθρώπους που απλά θέλουν να απελευθερωθούν από τα δεσμά της άγνοιας και να λυτρωθούν από τις πληγές τους προχωρώντας μπροστά) μέσα από τον χώρο της εκπαίδευσης, της τέχνης και της θεραπείας (με την ευρεία έννοια της φροντίδας, της επιμέλειας και της υπηρεσίας στον άνθρωπο) αναδύθηκε η Ιαματική Ταξιδευτική, μια θεραπευτική και συμβουλευτική μέθοδος, ως καρπός του ιερού δέντρου της ζωής μου.
Πολλοί με ρωτούν γιατί έδωσα αυτό το παράξενο όνομα στην τέχνη μου, Ιαματική Ταξιδευτική… Η απάντησή μου είναι πως η ίδια η ζωή είναι ένα ταξίδεμα, μα συνάμα και μια τέχνη ταξιδευτική που όσο πιο βαθιά κινείσαι μέσα της, και όσο πιο μεγάλο χώρο δημιουργείς μέσα στην καρδιά σου, ώστε κι εκείνη να κινηθεί και να σε μεταμορφώσει, τόσο πιο ιαματικά μπορεί να λειτουργεί για σένα τον ίδιο, για την τέχνη και για όσους έχεις δημιουργήσει χώρο ώστε να κινηθούν μέσα σου, μαζί με σένα και την τέχνη σου.
Αποτελεί σύνθεση της θεραπευτικής τέχνης της αφήγησης των παραμυθιών (με την οποία ασχολούμαι εδώ και 20 χρόνια), της ψυχοδυναμικής χρωματοθεραπείας, που είμαι από τους πρώτους που έχω εκπαιδευτεί στην Ελλάδα από τον ιδρυτή της Mark Wentworth και την ασκώ τα τελευταία χρόνια, ψυχοδυναμικών θεραπευτικών οραματισμών δικής μου εμπνεύσεως, διαλογιστικών πρακτικών και της ζωγραφικής (με την οποία ασχολούμαι από 2 ετών και από τότε ποτέ δεν σταμάτησα...) Είναι μια βαθιά ψυχοθεραπευτική και αυτογνωσιακή προσέγγιση που κύριο στόχο έχει να βοηθήσει τον άνθρωπο να ανακαλύψει τα κρυμμένα δώρα και χαρίσματά του, να φέρει στην επιφάνεια τραύματα, πληγές και σκιερά κομμάτια που περιμένουν να φωτιστούν, να θεραπευτούν και να ενωθούν με την ολότητα ξανά. Μια μέθοδος που στόχο έχει ο άνθρωπος να μπορέσει να δει με τόλμη και ειλικρίνεια ό,τι είναι περιττό, ό,τι δεν του χρησιμεύει πια, ό,τι χρειάζεται να αφαιρεθεί, να βελτιωθεί, να διευρυνθεί, να φωτιστεί, ώστε αποσχηματίζοντας και αποδομώντας αυτό που έχει ο ίδιος χτίσει και θεωρεί εαυτό, να οδηγηθεί σε αυτό που αλήθεια είναι, απελευθερώνοντας τη ψυχή του.
Το να αφηγούμαι παραμύθια είναι ένα πεπρωμένο αναμφισβήτητα αναπότρεπτο που όφειλα να ακολουθήσω αφουγκραζόμενη την εσωτερική φωνή της ψυχής, όπως και το να ζωγραφίζω ήταν κάτι αβίαστα φυσικό και ζωτικής σημασίας όπως η αναπνοή. Το χρώμα έπαιζε για μένα πάντα έναν ρόλο εξαιρετικά σημαντικό, όπως και η μαγική γλώσσα της ποίησης και των συμβόλων των παραμυθιών. Η Ταξιδευτική τέχνη της μαγικής γλώσσας των συμβόλων και της αποκωδικοποίησής τους που τα πεδία του χρώματος και του παραμυθιού διανοίγουν για τη ψυχή λειτουργεί με τρόπο βαθιά ιαματικό. Και η αλήθεια είναι πως το να ακολουθήσω το παραμύθι κρατώντας το από το χέρι ήταν μια αναπόδραστη αναμφιβόλως και συνάμα επιτακτική αναγκαιότητα που δεν επιδεχόταν αρνήσεις, αμφιβολίες ή επεξεργασίες και επίσης έπρεπε να προβώ σε ταχύτατη ανταπόκριση χωρίς σκέψη, απλά να αφεθώ με απόλυτη εμπιστοσύνη στο κάλεσμά του, “έλα μαζί μου”. Και απλά το ακολούθησα, όπως οφείλεις να κάνεις όταν ένα παιδί σε καλεί οδηγώντας σε από το χέρι στους ανείπωτους αστροϋφασμένους κόσμους του ή όπως όταν σε καλεί η εσώτερη της ψυχής σου φωνή. Έτσι πήρα το παραμύθι από το χέρι ή μάλλον άφησα με εμπιστοσύνη το χέρι μου στο δικό του χέρι και αφέθηκα στο Μοναδικό Κοσμοταξίδι του που τελειωμό δεν έχει μα ίσως ούτε στην πραγματικότητα και αρχή.
“Μια φορά” είπε το παραμύθι,
“κι έναν καιρό” αποκρίθηκα εγώ “στο βασίλειο το παντατωρινό
δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, με τα πουλιά του Αόρατου συνομιλώ
απ΄ την ασημένια κλωστή σκαρφαλώνω δίχως πόδια στον Ουρανό
και το ουρανοφόρο δώρο φέρνω πίσω στη Γη
του Άφταστου ο Λόγος να φτάσει στη ψυχή
να μπολιαστεί απ΄την Πηγή τη Ζωοδόχο τη θαυματουργή
να φτιάξει φτερά από το νάμα της το παιδί
να πετάξει ως του Σύμπαντος την σκεπή
και φτερώνοντας να ριζώσει τον πολύτιμο σπόρο του Ουρανού στη Γη.
Το παραμύθι είναι κι αυτό μια Οντότητα που έχει Πνεύμα, όπως και ο άνθρωπος και η πέτρα, όπως το δέντρο, το ζώο και το πουλί. To ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το χρώμα. Στις αρχέγονες φυλετικές – σαμανικές κοινότητες κάθε πλάσμα από όλα τα βασίλεια, αλλά ακόμα και κάθε αντικείμενο δημιουργημένο από τα χέρια, την σκέψη ή την καρδιά ενδοφέρει το μοναδικό πνεύμα του που αποτελεί μια από τις χιλιάδες μυριάδες ψηφίδες του ψηφιδωτού του Μεγάλου Πνεύματος που φέρει χιλιάδες ονόματα μα είναι συνάμα το Ακατανόμαστο.
Ο “Μάγος” θεραπευτής στις αρχέγονες κοινότητες που ήθελε να έρθει σε επαφή και να γνωρίσει το αντικείμενο μελέτης του, συνδεόταν με το πνεύμα του και σε αυτό το επίπεδο αντλούσε υλικό πληροφοριών, όπως και όταν ήθελε να γιατρέψει ένα πλάσμα, επέτρεπε χώρο ώστε μέσα από τον ίδιο το Μεγάλο Πνεύμα να διαχύσει τη θεραπευτική ενέργεια για την εξισορρόπιση των εσωτερικών δυνάμεων, για την αποκατάσταση της αρμονίας και της ισορροπίας και συνεπώς για την ενδυνάμωση του σθένους και την εξομάλυνση της υγείας. Ο σαμάνος που επικοινωνούσε με το πνεύμα του παραμυθιού μπορούσε να επιτελεί τη διαδικασία της θεραπείας στο πεδίο της μυθικής πραγματικότητας και μέσα από τη μυθική χαρτογράφηση μπορούσε να καθίσταται δυνατή η μεταστοιχείωση και στην υλική πραγματικότητα, καθώς οι κόσμοι ενυπάρχουν ο ένας μέσα στον άλλον και τα όριά τους τις πιο πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα, καθώς εκεί που τελειώνει ο ένας κόσμος ξεκινά ο άλλος, μα με τη σειρά τους αποτελούν τμήματα ενός μεγαλύτερου Κόσμου.
Ζωή Νικητάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου