Άρθρα

Γιατί το αρχέτυπο του Ήρωα στα παραμύθια είναι αναγκαίο να αναβιωθεί στην εποχή μας;

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια αντιφατικότητα: δεν θέλει ήρωες, ενώ έχουμε ανάγκη σε μεγάλο βαθμό την αναβίωση του ηρωισμού και ο κόσμος μας χρειάζεται να εμπνευστεί από ηρωικά παραδείγματα ζωής για να μπορέσει να βρει το κουράγιο να νικήσει τα κάθε λογής σκοτάδια και να προχωρήσει μπροστά. Και είθισται οι ψυχές που λάμπουν σαν πύρινες φλόγες άσβεστες και που τολμούν να στέκονται όρθιες, ακλόνητες κι αλύγιστες, ξεχωρίζοντας από την μουντάδα της μάζας, να βάλλονται με ποικίλους τρόπους από τους συνανθρώπους τους. Οι ψυχές που λάμπουν και τολμούν να στέκονται όρθιες είθισται να επισύρουν τον φθόνο, διότι τόλμησαν να βαδίσουν πάνω στα χνάρια της ψυχής τους και όχι στα χνάρια πεπατημένων και παλιωμένων οδών που αναδύουν οσμές αποσύνθεσης, δημιουργώντας νέες, ασυνήθιστε κι άγνωστες ως τώρα αστροσυνθέσεις στον κόσμο μας σε διάφορα πεδία. Τόλμησαν να σπάσουν κώδικες παλιούς και να προβούν σε σχηματισμούς ασυνήθιστους για τον κόσμο μας με τρόπο μαγικομοναδικό επισύροντας για αυτό ακριβώς όχι μόνο τον φθόνο, αλλά και τον φόβο των συνανθρώπων τους. 

 Όμως η περίτρανη αλήθεια είναι πως η εποχή μας χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ το νέο, το ασυνήθιστο, το Άγνωστο και Ανείπωτο, αυτό δηλαδή που ακριβώς επειδή είναι πέραν του πεδίου της ως τώρα γνώσης, πυροδοτεί τρομερούς φόβους και κινεί αντιστάσεις, όπως συνήθως συμβαίνει με τα παλιά κελύφη που αρνούνται να πεθάνουν και να παραδώσουν το συλλεγμένο υλικό τους στο υλικό της συλλογικής Ψυχής του Κόσμου. Δεν είναι εύκολο να παραδοθεί στην αγκαλιά του θανάτου το παλιό, αυτό που έχει ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο του και καταβάλλει ύστατες προσπάθειες ελέγχου και περιορισμών της ανάδυσης της λάμπουσας σπίθας της πύρινης καρδιάς. Αρνείται το παλιό να παραδοθεί στο χάος για να γίνει προσφορά για το φάος, και είναι γεγονός πως όλοι οι τομείς της ανθρώπινης κοινωνίας, παντού στον κόσμο κατρακυλούν σε ένα ασυνείδητο χάος. 

Και η επιδημία με τις συνεπαγόμενες επιπτώσεις της, που έχει πάρει διαστάσεις ευρείες και έχει πλήξει όλη την ανθρωπότητα απ΄άκρη σ΄άκρη του πλανήτη αντανακλά το επίπεδο του υπάρχοντος χάους, καθώς και το επίπεδο της συνείδησης του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας. Μονάχα η ηρωική συνείδηση, με όλη την ενέργεια του δυναμισμού και την ορμή της πύρινης φλόγας που την διαπνέει, είναι δυνατόν να δώσει τέλος σε αυτή τη διολίσθηση προς τη λήθη. Μονάχα η μαζική αναβίωση της γενναιότητας, σε άνδρες και σε γυναίκες, θα σώσει τον κόσμο. Ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες ο ήρωας, προχωρά μπροστά στεκόμενος όρθιος σαν το γενναίο κυπαρρίσι κραδαίνοντας το ξίφος του και ορμώντας άφοβα στα τρίσβαθα της αβύσσου, εκεί που δεν υπάρχει φαινομενικά σανίδα σωτηρίας, εκεί που εκτείνεται το απέραντο και ατέλειωτο χάος και ταυτόχρονα μπροστά εκτείνονται οι πύρινες φλόγες από το στόμα του δράκου που κρατά φυλακισμένη την πριγκήπισσα. 

 Η ίδια η εποχή μας μπορεί να λειτουργήσει ως επωαστήριο ηρωικών συνειδήσεων που θα είναι έτοιμες ως και να καούν για να αλλάξουν τον ρυθμό του κόσμου και που θα εμπνεύσουν κι άλλες ψυχές μέσα από το ζωντανό παράδειγμα του θάρρους της ζωής τους. Η εποχή μας έχει ήδη σημάνει το σάλπισμα για την εκκίνηση της χάραξης μιας επιστράτευσης γενναίων καρδιών, καρδιών που πάλλονται από τη δόνηση του Ουρανού και κραδαίνονται από τα ρίγη της συγκίνησης του οράματος του Νέου Κόσμου που έχει ήδη σχηματισθεί στα αόρατα πεδία. Η εποχή θέλει τις γενναίες καρδιές, άνδρες και γυναίκες στις επάλξεις της επαγρύπνισης, της αφύπνισης και της εμβάπτισης στην μπλε μυστηριώδη ακτίνα του Σοφού Ανοιχτή Καρδιά, του Δασκάλου του πλανήτη. Το 2021 είναι μια χρονιά που κυριαρχείται από το μπλε χρώμα, που μεταξύ άλλων αιτούμενό του είναι η μετατόπισή μας στο σημείο αυτού που καθίσταται η γέφυρα μεταξύ του κόσμου της ύλης και του Ουρανού, του επικοινωνητή, του μεταμορφωτή, του αναδημιουργού και του ουράνιου αγγελιοφόρου, που μεταφέρει από τα πεδία του Πνεύματος τα μηνυματοφόρα βέλη στη γη και κουβαλά τα μηνυματοφόρα αιτήματα της γης στην αγκαλιά του Ουρανού. Η κίνηση από το γνωστό πεδίο στο Άγνωστο του Ουρανού απαιτεί γενναιότητα και η εποχή μας χρειάζεται το πυρ αυτό για να μπορέσει στα σπλάχνα της να θρέψει το νέο που επωάζει και να του επιτρέψει να βλαστήσει και να δώσει ανθούς. 

 


Η εποχή μας χρειάζεται το άγγιγμα της μαγείας αυτού που τολμά να ορμήσει δίχως να το σκεφτεί, δίχως να αμφιβάλλει, δίχως να φοβηθεί, με ακλόνητη πίστη στην ουράνια προστασία, στον Σκοπό τον μεγαλύτερο του προσωπικού, στο Συλλογικό Όραμα το μεγαλύτερο του ατομικού, στην αγκαλιά του Ωκεανού που περικλείει όλες τις μορφές και ταυτόχρονα και καμιά, καθώς στην αγκαλιά του γεννιέται και διαλύεται κάθε μορφή. Η εποχή μας χρειάζεται το άγγιγμα της μαγείας αυτού που πιστεύει στο Απίστευτο και ελπίζει στο Ανέλπιστο, όπως έλεγε ο Εφέσιος δάσκαλος Ηράκλειτος. Κι αυτός που τολμά να βαδίσει σε ένα τέτοιο πεδίο, στην αρχή τουλάχιστον θα χρειαστεί να δοκιμαστεί στις χιονισμένες κορφές των πιο απομονωμένων βουνών, στην απεραντοσύνη του μοναχικού τοπίου που καλύπτεται από τα τρεμάμενα φώτα των αστεριών, θα χρειαστεί να έρθει αντιμέτωπος με μια σειρά δοκιμασιών που θα τον βοηθήσουν να ανακαλύψει και να υπερβεί τα όριά του ενεργοποιώντας εντός του την φλόγα την ηρωική αυτού που εκπληρώνει το ταξίδι ανύψωσής του στον Ουρανό και της μεταμόρφωσής του. Ο ήρωας αυτός δεν είναι άλλος από την Ψυχή που μοχθεί και αγωνίζεται υπερβαίνοντας τις δοκιμασίες – προκλήσεις στον τριπλό κόσμο της μορφής, είναι αυτός που γεννιέται μέσα του η πύρινη θέληση να ακολουθήσει το αίτημα το εσώτερο της ψυχής και έπειτα να υπερβεί ως κι αυτό ακόμα για ένα αίτημα συλλογικό, το αίτημα της Ψυχής του Κόσμου χωρίς να φοβηθεί με το Πνεύμα να ενωθεί. Κι έπειτα να χαθεί, ένα να γίνει με την Ουράνια Πηγή επιστρέφοντας Το πολύτιμο που εδώ έχει συλλεχθεί. Και μπορεί αυτό να φαντάζει ως παραμύθι, μα η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει πιο μεγάλο και πιο υπέροχο παραμύθι από την ίδια την ζωή. Και για αυτό το παραμύθι της ζωής μιλούν στην πραγματικότητα του κόσμου τα παραμύθια για να μας βοηθήσουν να ξυπνήσει μέσα μας ο δράκος που κοιμάται. 

Σημαντική και πολύτιμη θέση στα μαγικά παραμύθια (μια ειδική κατηγορία των λαϊκών παραμυθιών) παίζει ο ήρωας, ο πρωταγωνιστής που ξεκινά δίχως εκ των προτέρων να το γνωρίζει, ένα ταξίδι ηρωικό. Το μαγικό παραμύθι ξεκινά ακριβώς από τη στιγμή που μια φορά και πολλούς καιρούς στο Παντατωρινό βασίλειο λαμβάνει την απόφαση ο πρωταγωνιστής ακούγοντας ένα εσωτερικό κάλεσμα να κινηθεί στο Άγνωστο και Ανείπωτο, επιστρατεύοντας το κουράγιο και την τόλμη από το σπήλαιο της καρδιάς του, αλλά και μια στάλα πίστης, δυο στάλες θέλησης και την εσώτερη φλογίτσα να κυνηγήσει το “άπιαστο όνειρο” που ονειρεύτηκε. 

 Ένα πρωί ανακοινώνει στην μητέρα του πως θα πάει να συναντήσει την τύχη του, ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό, ακόμα και το ενδεχόμενο να μην ανταμώσουν ποτέ ξανά. Όσο δύσκολο κι αν είναι για την μητέρα να αποχωριστεί το παιδί της, που πολλές φορές στα παραμύθια είναι ο μοναχογιός ή ακόμα και το στερνοπαίδι της, δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά από το να δώσει τις ευχές της για την ευόδωση του ταξιδιού, καθώς η δύναμη της θέλησης και η ισχυρή απόφαση είναι πολύ πάνω από την προσωπική επιθυμία του μικρού εγώ της μάνας. Αυτό σηματοδοτεί ουσιαστικά το τέλος της παιδικής ηλικίας, καθώς το αρχέτυπο του ήρωα που τείνει να ενεργοποιηθεί στο αγόρι του παραμυθιού μέσα από την λήψη της ισχυρής και τολμηρής απόφασής του, το ωθεί και το βοηθά ταυτόχρονα να μπορέσει να κόψει τον ομφάλιο λώρο που το ενώνει με την μητέρα, ώστε να προετοιμαστεί για τις δύσκολες αποστολές και τις δοκιμασίες που πρόκειται να του αναθέσει η ζωή. 

 Με την ανάγνωση των μαγικών λαϊκών παραμυθιών κι ακόμα καλύτερα με τη ζωντανή αφήγησή τους, το παιδί βοηθιέται να συνδεθεί με το αρχέτυπο του ήρωα που είναι ενσωματωμένο στη ψυχή του, αλλά χρειάζεται να ενεργοποιηθεί, να ανάψει η σπίθα του και να δώσει ώθηση στο παιδί να μπορέσει να προβεί σε κάποιους μικρούς, μεγάλους ή μεγαλύτερους άθλους που θα αποτελέσουν τις προσωπικές του προκλήσεις. Θα το φέρουν αντιμέτωπο με τα προσωπικά όριά του και με το αληθινό πεδίο των κρυμμένων δυνατοτήτων που εμφέρει, και που για να αποκαλυφθούν, χρειάζεται να υπάρξει μια μετατόπιση από την ασφάλεια του οκείου και γνωστού, στην “ανασφάλεια” του ανοίκειου και Άγνωστου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και τούτη τη στιγμή της παγκόσμιας επιδημίας, που όλοι μας καλούμαστε να μετατοπιστούμε από τη ζώνη ασφαλείας του ο καθένας μας και όλοι μαζί στο μεγάλο Άγνωστο που διανοίγεται και φαντάζει ως φοβερό θυμίζοντας κατά έναν τρόπο τον τρομερό δράκο των παραμυθιών που έχει ξυπνήσει. Χρειάζεται ηρωικό πνεύμα για αυτή την μετατόπιση που θα προχωρήσει τον Εαυτό και τον Κόσμο στο παρακάτω βήμα και τούτη η μετατόπιση δεν μπορεί παρά να λάβει χώρα πρώτα μέσα μας. 

 

 Ζωή Νικητάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου