Από την αρχή της καραντίνας επικοινώνησαν μαζί μου πολλοί γονείς πανικοβλημένοι, που εξέφρασαν το αγωνιώδες ερωτηματικό “Πες μας τί να κάνουμε με τα παιδιά μας. Δεν ξέρουμε τόσες ώρες μέσα στο σπίτι πώς να τα απασχολήσουμε”. Το ερώτημα αυτό που προερχόταν από γονείς ποικίλων προελεύσεων ήταν κοινό ανεξαρτήτως των όποιων οικονομικοκοινωνικών ή μορφωτικών διαφοροποιήσεων, το ερώτημα αυτό ήταν για μένα ενδεικτικό μιας κατάστασης που μιλούσε σε πολλαπλό επίπεδο για πολλές ψηφίδες του κοινωνικού ψηφιδωτού και αναδείκνυε την ατμόσφαιρα που υφίσταται στην πρωτογενή κυψέλη και στον ακρογωνιαίο λίθο της δομής του κοινωνικού οικοδομήματος, την οικογένεια.
Έχω εργαστεί με παιδιά ακριβώς 30 χρόνια, ως φιλόλογος αρχικά, στη συνέχεια ως μουσειοπαιδαγωγός και με άπειρες παραστάσεις αφήγησης παραμυθιών σε όλη την Ελλάδα, με εικαστικά εργαστήρια, με εργαστήρια διερεύνησης των μαγικών χαρισμάτων των παιδιών και εκπαιδευτικά προγράμματα σε σχολεία και σε πολλούς γνωστούς χώρους και σε συνεργασία με μεγάλους φορείς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η αγάπη μου για τα παιδιά με οδήγησε να ανακαλύψω και να εφεύρω τρόπους μαγικής δημιουργίας κι εδώ συγκαταλέγονται όχι μόνο τα Παραμυθοταξιδέματα ή το Ονειρόδεντρο των παραμυθιών, αλλά και τα βιβλία με τα παραμύθια που κάποια στιγμή στο μονοπάτι της ζωής μου ξεκίνησα να γράφω και να εικονογραφώ για τα παιδιά. Για πολλά χρόνια εικονογραφούσα μεταξύ άλλων και το πρώτο και μοναδικό λαογραφικό μηνιαίο περιοδικό για παιδιά, του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης, το Λαλουσάκι, όπου φρόντιζα να ενσταλλάζω στάλες μαγείας. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, έβλεπα μέσα από τον καθρέφτη των παιδιών τη δυσκολία των ενηλίκων να κατανοήσουν την παιδική ψυχή και να αλληλεπιδράσουν γόνιμα μαζί της, ώστε να μπορέσουν τα παιδιά να εκφράσουν τις δυναμικές των χρωμάτων τους και τον αληθινό εσωτερικό τους ήχο που θα τους επέτρεπε ένα πλήρες άνθισμα. Έτσι την τελευταία εφταετία αποφάσισα να εργαστώ και με ενηλίκους μέσα από εκπαιδευτικά βιωματικά σεμινάρια και μέσα από ατομικές κυρίως, αλλά και ομαδικές συνεδρίες ψυχοδυναμικής χρωματοθεραπείας. Στην πορεία της εργασίας μου με τους ενήλικες ανέπτυξα μια πρωτοποριακή συμβουλευτική και θεραπευτική μέθοδο προσέγγισης, που ονόμασα Ιαματική Ταξιδευτική και η οποία ενσωματώνει όλα ως τώρα έχω προσφέρει αποτελεί σύνθεση όλων των πολύτιμων πετραδιών που η ψυχή μου έχει συλλέξει στο διάβα της διαδρομής της. Αποτελεί σύνθεση της ψυχοδυναμικής χρωματοθεραπείας, που είμαι από τους πρώτους που έχω εκπαιδευτεί στην Ελλάδα και την ασκώ τα τελευταία χρόνια, της θεραπευτικής τέχνης της αφήγησης των παραμυθιών (με την οποία ασχολούμαι εδώ και 20 χρόνια), ψυχοδυναμικών θεραπευτικών οραματισμών δικής μου εμπνεύσεως, διαλογιστικών πρακτικών και της ζωγραφικής.
Είναι μια βαθιά ψυχοθεραπευτική και αυτογνωσιακή προσέγγιση που κύριο στόχο έχει να βοηθήσει τον άνθρωπο να ανακαλύψει τα κρυμμένα δώρα και χαρίσματά του, να φέρει στην επιφάνεια τραύματα, πληγές και σκιερά κομμάτια που περιμένουν να φωτιστούν, να θεραπευτούν και να ενωθούν με την ολότητα ξανά.
Μέσα από τη διαδρομή μου αυτή κι έχοντας συναντήσει εκατοντάδες παιδιά όλων των ηλικιών και των βαθμίδων εκπαίδευσης κι έχοντας εργαστεί μαζί τους με ποικίλους τρόπους, αποφάσισα σχεδόν κάθε βδομάδα να μοιράζομαι ένα άρθρο μαζί σας. Ο σκοπός μου είναι να σας προσφέρω βιωματικά από την καρδιά μου κλειδιά για το πώς μπορείτε να έρθετε πιο κοντά στα παιδιά και να τα βοηθήσετε, ώστε να επιτραπεί το άνθισμα των ψυχών τους και να εκπληρώσουν την αποστολή για την οποία βρίσκονται εδώ.
Ένα μαγικό κλειδί στην διαδικασία αλληλεπίδρασης με τα παιδιά είναι να μπορείς να τα αφουγκραστείς βαθιά, να μπορείς να ακούσεις αυτό που χρειάζονται, την ανεκδήλωτη ανάγκη τους και το κρυμμένο αίτημα της ψυχής τους. Τα παιδιά προέρχονται από τα ψυχικά πεδία, είναι καθώς εκφράζει και η ίδια η ετυμολογία της λέξης προερχόμενα από τον Άιδη, τον Άδη και κυοφορούνται στο φυσικό υλικό πεδίο από τις μάνες. Εδώ ως παρένθεση, θα αναφέρω πως η ελληνική γλώσσα που μας προσφέρθηκε ως θαυμαστό δώρο είναι μαγικά μοναδική, καθώς η ετυμολογία των λέξεων διανοίγει ολόκληρα Σύμπαντα και εμπεριέχει τη νοηματοδότηση, το σημαινόμενο και τη βαθιά φιλοσοφική αλήθεια της έννοιας, του ιδεοσυμβόλου. Οι μάνες σύμφωνα με την ετυμολογία προέρχονται από τη ρίζα μαν- και είναι οι νεκροί, αλλά και οι σκεπτόμενοι. Δηλαδή οι μάνες φέρουν στο φυσικό υλικό πεδίο τους νεκρούς, τους δήθεν τεθνεώτας και εδώ σας καλώ να στοχαστείτε βαθιά επ΄αυτού. Νομίζουμε εσφαλμένα ότι τα παιδιά πρωτοήρθαν εδώ τώρα, λησμονώντας πως πρόκειται για ψυχές που υφίστανται τον επαναληπτικό κύκλο των βιογεννήσεων και των επανενσαρκώσεων ξανά και ξανά και αυτό υποδηλώνεται στην ίδια την λέξη παιδί, παις : Άις, Άιδης, Άδης. Το παιδί έρχεται σε ενσάρκωση ξανά προκειμένου να μπορέσει να βοηθήσει μέσα από την εξέλιξή του την εξέλιξη του κόσμου, την θεραπεία του πλανήτη, την εξέλιξη και σταθερή άνοδο της ίδιας της ζωής, το φτέρωμα, το ρίζωμα, το άνθισμα και την αναδίπλωσή της.
Σε μια παράσταση αφήγησης παραμυθιών για μεγάλους, βρισκόταν κι ένα κοριτσάκι, το οποίο θέλοντας να το αφουγκραστώ, κατανόησα πως επρόκειτο για μια παλιά ψυχή που μπορύσε να κατανοήσει πολλά περισσότερα από όσα αντιστοιχούσαν στην ηλικία της. Έτσι μετά το παραμυθοταξίδεμα είπα στην μητέρα του να το ρωτήσει την επόμενη μέρα, αν θυμάται από πού ήρθε πριν εκείνη το γεννήσει. Εκείνη απόρησε και της είπα απλά να του θέσει την ερώτηση αυτή, διότι η κόρη της θυμάται πολύ καλά και θα εκπλαγεί και η ίδια με την απάντηση. Το κοριτσάκι στην ερώτηση της μητέρας απάντησε πως ήταν για πολύ καιρό στο φεγγάρι και εκεί περίμενε μαζί με άλλα παιδιά την κατάλληλη μητέρα. Περίμενε για πολύ καιρό μέχρι να φτάσει η κατάλληλη μητέρα για αυτό, της είπε. Η συγκίνηση της μητέρας ήταν μεγάλη και συνειδητοποίησε μια ακόμα πιο βαθιά σύνδεση με την κόρη της.
Τα παιδιά διαθέτουν μια σοφία ως ψυχές μέσα από το ταξίδι των συνεχών επαναγεννήσεών τους και πολλές φορές μπορεί να είναι πνευματικά πιο ώριμα από τους γονείς τους και εμφανώς να προπορεύονται σε επιπεδο εξέλιξης της συνειδητότητας. Αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό κυρίως τώρα, στην εποχή που διανύουμε, την εποχή των συγκλονιστικών ανακατατάξεων για τον πλανήτη γη και συνεπακόλουθα και για την ανθρωπότητα. Κατέρχονται σε μεγάλο βαθμό ψυχές που διαθέτουν έναν κατάλληλο εξοπλισμό ώστε να μπορέσουν να αντέξουν και να μετασχηματίσουν με πρωτόγνωρα δημιουργικό τρόπο το βάρος της φυλής των ανθρώπων και να θραύσουν με μοναδικά μαγικό τρόπο το κρύσταλλο του κόσμου ελευθερώντας την κρυμμένη φωτοδύναμή του. Το έργο των ψυχών αυτών δεν είναι διόλου εύκολο, η κάθοδός τους στον χονδροειδή κόσμο της ύλης αποτελεί εκ των πραγμάτων μια υπέρτατη θυσία και οι γονείς που πρόκειται να φιλοξενήσουν την ύπαρξή τους δίδοντάς τους τα γονίδια των φορέων τους, αποτελούν ψυχές ως επί το πλείστον ανεξέλικτες με καθαρά υλιστικό προσανατολισμό που διαβιούν μέσα στην βαριά και πυκνή αιθαλομίχλη των παθών τους και των αστρικών θυμαπατών και πλανών τους, μέσα στη δίνη της νοητικής συγχίσεως που την έχουν καλύψει κάτω από δεκάδες εκατοντάδες προσωπεία και ενδύματα.
Τα παιδιά κατέρχονται στον πλανήτη Γη ως βοή-θεια, δηλαδή ως θεϊκή βοή, ως η φωνή της Θεότητας, για να μας ξαναθυμήσει, για να μας επανεκπαιδεύσει, για να μας μεταλλάξει, για να μας επανασυνδέσει με την ίδια τη θεϊκή μας ουσία, από την οποία έχουμε αποκοπεί. Τα παιδιά έρχονται ως μαχητές στην ατμόσφαιρα της γης με το αόρατο ξίφος τους για να διδάξουν τους γονείς, για να τους περάσουν μέσα από το καμίνι το ιερό, όπου εκεί θα πρέπει να κάψουν οι ίδιοι τα πάθη, τις επιθυμίες, τον υλισμό, τις κατώτερες σκεπτομορφές, τα χαμηλοκραδασμικά συναισθήματα και γενικά τις σκιώδεις όψεις τους. Τα παιδιά προσφέρουν αυτή τη μοναδική δυνατότητα στους ενήλικες, να καθρεφτιστούν επάνω στο διαυγές και καθαρό κρύσταλλο του καθρέφτη τους κι έτσι να μπορέσουν να δουν τα αθέατα κομμάτια της ύπαρξής τους, τα κρυμμένα, αυτά που φοβίζουν πιο πολύ, αυτά που ξεβολεύουν, αυτά που ταράσσουν την επίπλαστη γαλήνη μιας κανονικότητας και μιας υποτιθέμενης υγιούς κοινωνικής ζωής σύμφωνα με τις στερεοτυπικές επιταγές και νόρμες. Όμως για να μπορέσει κανείς να δει πάνω στο κρύσταλλο αυτού του καθρέφτη, οφείλει να είναι ειλικρινής σαν το παιδί στο παραμύθι του αυτοκράτορα που επιδείκνυε στο πλήθος την σπάνια φορεσιά του κι εκείνο ήταν το μόνο που διέθετε άσβεστη τη φλόγα της τόλμης της καρδιάς του και βροντοφώναξε: “Μα ο βασιλιάς είναι γυμνός!”
Οφείλει λοιπόν ο ενήλικος που θέλει ειλικρινώς και επί ίσοις όροις να συνδιαλλαγεί με το παιδί σε επίπεδο ψυχής να είναι ειλικρινής πρωτίστως με τον εαυτό του, αλλιώς δεν μπορεί να είναι ειλικρινής με το παιδί. Και σαφώς το παιδί μπορεί να αντιληφθεί την έλλειψη ειλικρίνειας του ενηλίκου σε επίπεδα πιο αδιόρατα που δεν συνδέονται με τον κόσμο της παχυλής ύλης..
Αν δεν αφουγκράζεται ο ίδιος την εσώτερη της ψυχής του φωνή, πώς θα μπορέσει να αφουγκραστεί τη βαθύτερη φωνή του παιδιού; Πώς θα μπορέσει να αφουγκραστεί το αίτημα της ψυχής του παιδιού, την ανάγκη του, αυτό που το προβληματίζει, αυτό που το περιορίζει, αυτό που το στεναχωρεί, αυτό που δεν του επιτρέπει να ανοίξει τα φτερούδια του; Το παιδί είναι σαν τον Εαυτό, γνωρίζει να σου δείξει τον τρόπο για να το βοηθήσεις, όμως αυτό προϋποθέτει να μπορείς να το αφουγκραστείς, να γνωρίζεις τη μαγική γλώσσα του και να διαθέτεις έστω το βασικό κλειδί για να διανοίξεις την πρωτοπύλη για τον Μαγικό και Θαυμαστό κόσμο του. Η ταπεινότητα, όπως και η απλότητα αποτελούν βασικές αρετές για να προσεγγίσεις το παιδί, όπως και τον Εαυτό. Φαντάσου πως εισέρχεσαι σε κάποια μικρά ξωκλήσια στις κορυφές των βουνών, η πορτίτσα τους είναι τόσο μικρή, που αναγκάζεσαι να χαμηλώσεις για να μπορέσεις να μπεις. Είναι ίσως μια μικρή υπενθύμιση πως χρειάζεται η ταπεινότητα για την προσέγγιση με το Θείο, χρειάζεται να σκύψεις το εγώ και ταυτόχρονα να ενσκήψεις όσο μπορείς πιο βαθιά στον Εαυτό για να εγείρεις προσευχή, δηλαδή ευχή προς τον Ουρανό εντός της ίδιας της Ύπαρξης. Η Ύπαρξη του παιδιού είναι σαν αυτό το ταπεινό ξωκλήσι πάνω στην κορυφή του βουνού,
